به بهانه پرونده ویژه سال 87

 در قالب یک نشریه بیرون می اومد که فقط به خاطر محتوای انقلابی اش و به عبارتی نگاه انقلابی به مسائل حکومت اسلامی خونده می شد. (اون هم احتمالا توسط ما قشر نو روشنفکران مذهبی تو دانشگاهها.) به مرور ظاهرش هم کمی بهتر شد. پیش بینی می شد بعد چند شماره کاملا کم بیاره و حرفی برای گفتن نداشته باشه. اما «راه» به راهش ادامه داد، گاهی دیر می اومد ولی خوب می اومد. «راه» نشون داد حرفهای بیشتری برای گفتن هست. موضوعات متعددی هست که می شه بهش پرداخت. «راه» عوض همه ما در جبهه فرهنگی جنگید. هنوز در مقایسه با نشریاتی چون شهروند امروز یه تفاوتی داشت و اونم تو این دو شماره آخر بر طرف شد: نشریه تمام رنگی گلاسه «راه». با رنگی شدن «راه»، جذبه های مطالعه «راه» بیشتر شد؛ ولی «راه» نباید یادش بره که کسی «راه» رو برای ظاهرش نمی خونه! مزیت «راه»، هم چنان باید محتوای انقلابی نگر «راه» باشه. نکته ای که «راه» تو این مسیر طی کرد و داشت جا می موند، اعتدال «راه» بود که سبب دوام «راه» شد. خوب به یاد داریم که نشریاتی چون «همت» هسته های مقاومت تاکتیکی بودند که فقط به خاطر افراط از دست رفتند.

ناگفته نماند گامهایی دیگه هم هست که «راه» باید برداره تا شبیه بقیه مجله ها بشه! «راه» باید علاوه بر این سیستم توزیع پارتیزانی، از روال عادی توزیع تو دکه های روزنامه فروشی ها هم استفاده کنه. چراش نیاز به توضیح داره؟

یه نکته هم راجع به ویژه نامه سال «راه»: بیش از 20 درصد صفحات به نقد فیلمهای جشنواره فجر اختصاص یافته بود. اونم تو شماره ای که قرار بود کل سال رو پوشش بده. سوال اینجاست که وقتی ما اینقدر تو جشنواره و فیلم سازی با آرمانهای انقلاب فاصله داریم و فیلم و سینما، رسانه انقلاب نبوده و نیست، چرا اینقدر باید سینما رو بزرگ کنیم؟ فیلم نقطه ضعف جبهه فرهنگی انقلابه. تولید فیلم خوب (فیلم انقلابی، انتظاری که انقلاب از فیلم دارد و کارکردی که سینما برای انقلاب باید داشته باشد.) فعلا ظاهرا مقدور نیست؛ با اغماض شاید به تعداد انگشتان فیلم قابل قبول داریم. چرا باید با بزرگ کردن واقعه چند روزه فیلم فجر به تعبیر آقای سید مجید امامی، به خودمان گل بزنیم؟ باید ذهنیت جامعه را به سمت دیگری برد، رسانه های انقلابی (تر!): کتاب، هنرهای تجسمی، اردوهای راهیان نور و ... [البته شما تقریبا بی تقصیرید که بزرگترین رویداد عرصه فرهنگ کشور، یه جشنواره فیلم (در بهترین حالت: غیر انقلابی) است.]

با آرزوی دوام راه «راه».

اللهم عجل لولیک الفرج...